
En dan hebben wij alleen nog onze ogen om te schreien …
Wij ontlenen deze bovenstaande desperate verzuchting aan de legendarische organisator van de Ronde van Vlaanderen – ere aan wie ere toekomt … Nadat ene Fiorenzi Magni in 1951 voor de derde keer op rij (en dit onder bijzonder slechte weersomstandigheden) het zegegebaar mocht maken aan de aankomststreep van Vlaanderen’s Mooiste, was Karel Van Wijnendaele immers dermate wanhopig dat hij zijn wanhoop vertaalde met de bovengestelde woorden. In zijn editoriaal ging hij vervolgens op zoek naar de fundamentele redenen voor het veralgemeende en systematische falen van de Vlaamse wielrenners die volgens hem: “verwijfd en verwaterd waren in kermiskoersen”. In 1951 mocht men zoiets nog ongestraft schrijven… Continue reading…